Het is zaterdagmorgen 10 AM. We staan in een zeer lange rij om te gaan kijken naar de halve finale van het Indiana Highschool State Championship. De wedstrijden worden gespeeld in Finkle Fieldhouse, de thuishaven van Butler University. In het krantenartikel dat rechts is afgebeeld, blijkt de rij gelukkig wel iets bijzonders te zijn. Maar wachten met duizenden mensen op zaterdagochtend voor een wedstrijd tussen 16 en 17 jarigen is wel iets bijzonders.
Als we binnen zijn (tickets $6) blijkt het een geweldige sfeer. Geen muziek tussendoor, gewoon mensen en een constante buzz van iedereen die met elkaar aan het praten is, hoogstandjes bewonderen en klappen voor inzet en energie. Wat een prachtige sport is dit. Het niveau van de wedstrijd, met name op uitvoeringsniveau, is van een betere kwaliteit dan het Big Ten toernooi dat ik aan het volgen ben. Er wordt goed samengespeeld, is een duidelijke lijn en spacing is gewoon goed. Daarnaast wordt er door een aantal spelers tegen een zeer goed percentage geschoten. En lang niet altijd makkelijke schoten.
Ik kijk naar een wedstrijd in Class 4A. Een aantal jaar geleden zijn de Highschool in Indiana ingedeeld in grootte en kracht van scholen. Dit is de hoogste klasse. De betere spelers uit deze class komen terecht bij Divisie I scholen als Kentucky, Butler, Indiana en Connecticut. Ik maak kennis met een assistant coach van IUPUI. Die komt hier kijken wat overblijft als de grote scholen de besten eruit hebben gevist. Hij kan wel veel vertellen van de achtergrond van deze spelers. Want achter het enthousiasme en de energie op het veld en het hartstochtelijke aanmoedigen van opa en oma op de tribunes, zit een wereld van hoop en verlangen. Het is belangrijk dat zoonlief opvalt en wordt uitgekozen door een goede school. Het geeft de familie hoop voor de toekomst. Want goede school betekent de kans op een groot contract over een paar jaar in de NBA. Het gaat niet meer over onderwijs. Het gaat over basketbal, spelen, opvallen en vooral hoop. En met hoop komen verwachtingen en met verwachtingen teleurstellingen. En dat zie je aan het einde van een wedstrijd als een team dreigt uitgeschakeld te worden voor de volgende ronde van de Regional.
Spelers hebben ineens maniertjes. Zitten onderuit gezakt op de bank en gedragen zich als slechte verliezers. Maar ach, ze zijn jong en die teleurstelling is in ieder geval goed. Nu maar hopen dat het is omdat ze een kans op een finale gemist hebben. En niet, zoals ik een beetje vermoedt door de reacties op de tribune, de kans op een podium om te laten zien waar recruiters van de Divisie I scholen op zitten te wachten. Het neemt zoveel weg van het heerlijke enthousiaste spel van de eerste 3 kwarten. Geweldig om te zien.
