Zo, de cirkel is rond zeggen ze dan. Met uitzondering van AAU-ball heb ik alles gezien op basketbalgebied. Of bijna alles, laat ik voorzichtig zijn. In Indiana (In 49 States it’s just basketball, but this is Indiana) heb ik nu highschool basketbal gezien, College basketbal en professional basketbal. Het leukste: met afstand het highschool basketbal.
Gisteravond was ik bij de Indiana Pacers tegen de New York Knicks. Het was de laatste basketbalwedstrijd die ik hier live wilde bekijken en het was de moeite waard. De Pacers waren de afgelopen weken aan het struggelen. De coach was al ontslagen, maar er was in het team sprake van spanningen. In de pers lekten verhalen van spelers die ruzie hadden met elkaar, een coaching staf die geen orde op zaken kon stellen en andere geruchten. Tot zondagavond, toen de Pacers in New York ineens onverwacht wonnen van de Knicks. De hele wedstrijd voorgestaan en een onverwacht grote bijdrage van Tyler Hansborough, de poetser van de North Carolina Tarheels. Gehypt in college was het de grote vraag wat hij kon in de NBA. Hij werkte zich een ongeluk in zijn college tijd en scoorde punten. Maar in vergelijking met vele, atletische meer gezegende, collega’s was Tyler geen NBA speler die het verschil zou kunnen maken. Een paar jaar NBA, op de bank, en dan richting Europa om daar tot een gewaardeerde speler uit te groeien. Maar hoe anders kan het lopen. Tyler is de personificatie van de opstanding van de Pacers. Ook deze wedstrijd. Hij eindigt met 30 punten, is zeer agressief, gaat hard in de rebound, husselt er op los en krijgt de handen van het publiek op elkaar. Elke bal die hij in zijn handen krijgt, gaat richting basket, zo is het ook wel weer. Het is niet mijn soort basketbal, maar als een speler effectief is – en dat is hij – dan is het wel te begrijpen. In de laatste wedstrijden scoort Hansborough 27 punten gemiddeld, dus wordt zijn nummer veel gecalled. Een groot compliment voor hem, want hij had zich ook in zijn lot kunnen schikken. Dat hij nu zo boven komt drijven, is een teken van mentale kracht.
De wedstrijd zelf is prima te bekijken. Mijn verwachtingen zijn altijd laag als ik NBA kijk, maar deze wedstrijd heeft een belangrijke status. Indiana moet winnen om de laatste play-off plaats vast te houden. De hele wedstrijd wordt daarom geknokt en gestreden en dat zorgt ervoor dat NY ook knokt. Stoudamire speelt een ongelukkige wedstrijd, mede door het verdedigende werk van Hibbert. Deze inside speler van Georgetown heeft een eigen fanvak, 55 mensen zij via selecties gerecruiteerd om hem te steunen, en elke blok, score of welke andere bijdrage levert een vinger op naar het vak die daar dan weer helemaal van uit haar voegen barst. Deze Unit 55 is een soort ‘student-section’ die bekend staan om hun venijnige acties tegen tegenstanders. Het is een bron van vermaak in de zaal, want ze zijn wel echt origineel.
De wedstrijd eindigt overigens met een thriller. Carmelo Anthony maakt met 17 seconden op de klok een drive naar de basket om het 117-117 te maken. Maar hij gaat te vroeg, want in de 7 seconden die nog restten, kan Danny Granger een fade-away erin gooien die het stadion laat ontploffen. De Pacers winnen de tweede wedstrijd op rij. Crisis? Welnee, waar hebben we het over.