In de Euroleague is Milaan al jaren een bekend gezicht. Elk jaar een beloftevol team, maar niet in staat om de volgende ronde, de Top 16, te halen. En ook dit jaar gaat dat niet lukken. Ondanks de investeringen die in het team zijn gedaan, lukt het niet om bij de beste 16 teams van Europa te komen.
De vooruitzichten waren goed. Tijdens de afgelopen zomer waren Griekse teams van harte bereid om belangrijke spelers van de hand te doen om zo onder de salarisdruk uit te komen. De crisis had ook de twee Griekse basketbalteams, Olympiakos en Panathinaikos, getroffen. Tijdens deze uitverkoop deden allerlei geruchten de ronde. Fotsis was in gesprek met CSKA Moskou, met Barcelona. Uiteindelijk leek het erop dat Milaan fantastische zaken aan het doen was. Van Panathinaikos kwamen basisspelers Fotsis en Drew Nicolas. Van Olympiakos en het Griekse Nationale team kwam Boroussis. Dit werd gecomplimenteerd met Omar Cook, een klassieke spelverdeler die op dat moment voor Malaga uitkwam. En niet te vergeten: hoofdcoach Scariolo, nationaal teamcoach van Spanje.
Een team samengesteld om van Sienna te winnen. Want laat er geen misverstand over bestaan, de hegemonie van Sienna deed al jaren pijn. Vier kampioenschappen wonnen ze op rij en velen gingen ten koste van Milaan. Voor een traditioneel winnend programma als Milaan een dolksteek elke keer als er werd verloren.
Op 13 november was het zover. Er werd in een zenuwslopende wedstrijd eindelijk gewonnen van Montepaschi Sienna. Eindelijk, Mario Fioretti de assistent coach en langszittend op de bank bij Milaan had zijn eerste win in 22 duels op rij. In de competitie werd twee keer verloren, om nu op een “traditionele” tweede plaats te staan achter Sienna. Een ander verhaal is de Euroleague.
Afgelopen jaar toen ik te gast was bij Milaan, speelde prestaties in de Euroleague een enorme rol in de prestaties van het team. Het was duidelijk dat als dat jaar (dus 2010-2011) de top-16 niet werd gehaald, de kop van de coach zou rollen. Ik maakte van dichtbij de euforie mee van de winst op CSKA Moskou. Een belangrijke win om door te gaan en eindelijk Europees succes te scoren. Tenminste als alles bij het oude was gebleven. Maar er was buiten Valencia gerekend. Coach Pesic werd halverwege november aangesteld en zorgde voor een mirakel door het team van Valencia in een overwinningsmachine te veranderen. Uiteindelijk haalde Valencia net de Final Four niet door te worden uitgeschakeld in de play-offs. Kortom, Milaan had te snel gerekend en haalde de top-16 niet. De kop van de coach rolde.
Vanavond, 7 december 2011, was er weer een do-or-die game. Nu in Istanbul tegen Efes. Ook deze wedstrijd zou bepalen of de top-16 werd gehaald. Er moest gewonnen worden. En weer was het niet. Een team samengesteld met grote namen en een goede coach, was niet in staat om effort, energie en zweet op het parket te leggen. Om, als het niet mooi gaat, het lelijk te doen. Geen synergie, geen eenheid. Een team samengesteld voor als het goed gaat. Maar geen vechtmachine om zaken te veranderen als het slecht gaat.
Het is mooi aan basketbal en waarschijnlijk aan sport in z’n algemeen. Uiteindelijk is een team en teamspel belangrijker dan het individuele talent. Vijf of zes of zeven goede spelers moeten uiteindelijk samen een team willen vormen. Pas dan kan hun talent echt benut worden.
Voor Milaan rest nu de Italiaanse competitie. Het seizoen kan nog heel goed worden door het winnen van de titel. De resultaten in de Euroleague spreken duidelijke taal. Er moet intern iets veranderen. Er moet met en voor elkaar gestreden worden. Talent bundelen. En hoe goed de coach ook is, dat moeten de spelers ook met elkaar gaan vinden.
Nou, zit ik er toch lekker naast. Milaan heeft de Top-16 gehaald ten koste van Partizan. Het kwam aan op een beslissingswedstrijd in Belgrado en die moest met 4 punten gewonnen worden. Milaan klaarde de klus en won met 6. Een fantastisch resultaat en een geweldige mogelijkheid voor meer prachtige Euroleague wedstrijden op topniveau.