Recent had ik een gesprek met een topcoach. In ons gesprek kwamen we op de vraag in welk spectrum we onze sport moesten plaatsen. Zijn we voor het entertainment of zijn we een podium voor sponsoren en een club om hun belangen te behartigen. Een discussie om de discussie, want heel duidelijk is het in de Europese topsport natuurlijk niet.
De NBA is wat dat betreft een stuk duidelijker. Alle acties van de NBA organisatie’s staan in het teken van het vermaak aan het publiek. Zowel in de hal, als op televisie. Hierover hoeven we geen discussie te voeren. Als je in een NBA arena zit, veert het publiek op bij een time-out. De time-out is in Europa het moment om aandacht te geven aan iedereen om je heen. Een time-out in de NBA staat bol van prikkels. Aantrekkelijke danseressen, een "kiss-camera", een clown die shirtjes de tribune inschiet, een acrobaat die op een levensgevaarlijk koord wandelt. Je komt ogen en oren tekort.
In Europa is het allemaal niet zo duidelijk. Als we tijdens time-outs geen vermaak voorgeschoteld krijgen, missen we iets. Maar uiteindelijk gaat het om de wedstrijd. Daar is iedereen het wel over eens. Het vermaak wordt afgelezen aan het feit of het een spannende wedstrijd was. Winnen is belangrijk, de uitvoering heeft wel invloed maar is niet doorslaggevend.
De beslissing van Lebron James om afgelopen zomer te verhuizen naar Miami blijkt voor de NBA een heel lucratieve. Kijkcijfers zijn met 30% gestegen ten opzichte van afgelopen jaar, de openingswedstrijd van het seizoen, Celtics tegen Miami, had een record-aantal kijkers. Daarnaast zijn er meer free-agents, zoals de overgang van Stoudamire naar New York, die de kijkcijfers enorm hebben geholpen. David Stern meldde in een interview bij Foxsport dat het voor de NBA enorm lucratief was dat deze bewegingen afgelopen zomer hadden plaatsgevonden.
Het maakt de NBA echt anders dan het Europese basketbal. En de reden dat ik erover schrijf op deze website met name over de coaching van de spelers. Je leest bijvoorbeeld dat Dwayne Wade ‘2-for-11’ aan het schieten was voor hij in de tweede helft op stoom kwam. Als Europese coach vraag je je af hoe dat kan. Iemand die 2 op 11 aan het schieten is, moet misschien niet op het veld staan, of iets meer passen. Niet in de NBA. De Milwaukee Bucks waren namelijk ‘sold-out’ omdat Wade en James in de arena waren. Dus 2-op-11 schieten is waar de fans voor kwamen. Als coach zorg je dus dat je sterren af en toe rusten, maar vooral op het veld staan. En dan zorgt 2-op-11 af en toe voor verlies en soms zorgt het voor winst als hij het in de tweede helft iets beter doet. Het is dus vermaak. En daarom een compleet andere manier van sport bedrijven.
Het maakt teams als de Utah Jazz heel bijzonder. Daar speelt een superster, Darron Williams, binnen een (Europees) systeem. Ze zoeken het open schot en spelen een aanval zoals je die in Europa bij teams ziet. Als je in zo’n omgeving wekelijks uitblinkt en opvalt, ben je dus een echte ster. Een teamgeorienteerde ster. Het maakt Utah een van de weinig leuke teams om naar te kijken. Voor een Europese coach dan.